2e Reisverslag

Kedegedeng, kedegedeng, tooooet toooet!!

Inmiddels zijn we al 3 weken aan het reizen en zijn we al een flink eind verwijderd van huis. We zitten op dit moment in de trein van Irkutsk naar Ulaanbaatar en de uitzichten zijn fantastisch! Besneeuwde steppes met hier en daar een klein dorpje.

Over een paar uur steken we de grens over en laten we Rusland achter ons. Althans dat hopen we want we hebben geen immigratiebewijs voor Rusland gekregen en ingevuld toen we Rusland binnenkwamen, ach dat zal wel goedkomen toch?

Ik zal trouwens proberen om de foto’s nu wel juist te uploaden, maar deze laptop, Windows 8 en ik zijn niet de beste vrienden van elkaar.

Maar goed, wat hebben we allemaal beleefd sinds de vorige update. In het vorige bericht meldde ik nog heel erg stoer dat het reizen per trein zo relaxed was omdat je pas 2 minuten van te voren aanwezig hoefde te zijn, nou dat hebben we geweten:

We zouden om 12:05 per trein vertrekken naar Vladimir, omdat we onze treinkaartjes nog moesten uitprinten hadden we wel wat speling ingebouwd.

Volgens verwachting kwamen we zo’n 20 minuten voor vertrek aan op het station. Na een paar keer heen en weer gestuurd te zijn door de dames die de treinkaarten verkochten kwamen we er na een minuut of 10 achter dat we op het ‘verkeerde’ station stonden. In Moskou hebben de grote treinstations nl. een apart station voor de treinen die binnen de regio Moskou rijden en een voor de treinen die naar buiten de regio Moskou vertrekken. Wij kwamen er na een aantal x heen en weer gelopen te zijn achter dat de dames naar het andere station wezen en we de straat moesten oversteken naar het andere station om de juiste trein te pakken.

5 minuten later liepen we het juiste station binnen, op zoek naar een ticketautomaat om de kaartjes uit te printen. Nou je raadt het al, die automaten waren nergens te vinden. In Rusland heb je heel veel apparaten die voor van alles en niets dienen en heel erg veel op elkaar lijken. Wij weer vragend met briefje naar een Russian Railway employee (Russische NS medewerker, maar daar rijden de treinen wel precies volgens het spoorboekje), welke ons vervolgens in het Russisch uitlegde waar we moesten zijn. Aangezien we het Russisch niet beheersen vervolgens maar in stevige looppas gelopen naar de richting naar waar we gestuurd waren. De trein zou over 7 minuten vertrekken. Een aantal minuten later kwamen we aan op de plaats waar volgens de wijzende dames de ticketautomaten zouden staan. Wij om ons heen kijken, nog steeds geen automaat te zien. De trein zou over 3 minuten vertrekken en het was zeker nog 2 minuten lopen naar de trein. Fok it, dan maar zwartrijden, we lullen ons er wel uit als we eenmaal in die trein zaten.

Als notoire zwartrijders probeerden we stiekem de trein in te stappen, maar de provodnitsa (conductrice met een heel boos gezicht) stak daar een stokje voor en wilde onze kaartjes zien, shit. In dat soort gevallen weet ik door ervaring exact wat ik moet doen; Angelie het woord laten voeren, er schuin achter gaan staan, glimlachen en zou eenvoudig mogelijk uit m’n ogen kijken (niet moeilijk).

Na een korte discussie mochten we toch de trein in en 3 seconden later vertrok de trein richting Vladimir, YES net gehaald dachten we, niet wetende dat er nog een beproeving aan zat te komen. 7 wagons door de trein lopen met ieder een aantal tassen om je heen gebonden terwijl de andere treinreizigers op rustige en efficiënte manier hun eigen spullen aan het organiseren waren, bedden aan het opmaken waren en we ook nog halsbrekende toeren moesten uithalen om de met sneeuw bedekte verbindingen tussen de ene en de andere wagon over te steken, waar ook nog eens mensen aan het roken waren... Kortom, na +/- 20 minuten ploeteren kwamen we hevig zwetend aan op onze plaatsen. Geleerde les: Kaartjes voortaan vooraf uitprinten!

Na 3 uur boemelen kwamen we aan in Vladimir en nadat we eerst alle resterende treinkaartjes hadden uitgeprint (leermoment) konden we na een korte wandeling inchecken in ons hotelletje waar Yuri Gagarin, de eerste mens ooit in de ruimte, de belangrijkste gast was geweest.

Daarna even een wandelingetje gemaakt door de stad en een kroegje opgezocht, waar ze overigens keihard een Eros Ramazotti DVD aan hadden staan. Daarna nog een hapje gegeten in een restaurantje, met lachende en vriendelijke obers (het kan dus wél!) en het mandje opgezocht.

Vladimir en Suzdal (1 uurtje van Vladimir vandaan met de bus) staan bekend om het mooie witte Kremlin met gouden torens, de vele gekleurde kerken en houten gebouwen. Erg mooi allemaal (zie foto’s). Ook in Suzdal vriendelijke mensen die je hielpen om de juiste bus terug te pakken naar Vladimir.

Na 2 nachten in Vladimir, ’s ochtends vroeg terug met de trein terug naar Moskou om vanuit daar de trein naar Irkutsk te pakken. Moskou - Irkutsk is een ritje van ruim 5000 km, 4 nachten en 5 tijdzones in een ruimte van 2 bij 2. Zo lang, zo dichtbij op elkaars lip, dat wordt irritaties dus we moeten nieuwe vrienden zoeken. In onze coupe zat een man die een kunstgeschiedenisboek zat te lezen en ons totaal geen aandacht schonk, dat ging hem dus niet worden. Naast ons zag ik 2 andere toeristen (potentiele victems) binnenkomen welke Engels spraken, mooi die kunnen we vast wel paaien voor 4 dagen. Na een praatje te hebben aangeknoopt met Engelsman Alex en Australische Laura zaten we na een paar uur al lallend in hun coupe flink aan de biertjes en wodka. Na een aantal boze blikken en waarschuwingen van de Provodniska dat we zachter moesten doen toch maar rond een uur of 2 gaan slapen.

Het leven is erg eenvoudig en ziet er als volgt uit: Ontbijten, naar buiten kijken, dutje doen, beetje lezen, naar buiten kijken, het volgende dutje doen, noodles eten, op een station nieuw ontbijt en nieuwe noodles kopen, 3e dutje doen, naar buiten kijken, op de lijst kijken wanneer de trein waar ergens stopt, nieuwe wodka en bier kopen op een station, 4e dutje doen, iPod luisteren + naar buiten kijken terwijl je noodles eet, wodka en bier drinken met Alex en, gewaarschuwd worden dat je zachter moet doen en naar bed voor een lang dutje. Kortom, life is great on the Transsib, je weet op een gegeven moment niet meer wat voor dag het is en hoe laat het is!!!

Het laatste stuk zaten we in de coupe met Yevgeni en Arthyom, 2 juristen die op weg waren naar een afspraak in Irkutsk en ons graag op rum en whisky trakteerden, erg gezellig. Yevgeni was een man van middelbare leeftijd en kon zo mee met de Russische maffia. Arthyom was een jaar of 30 en had een bril met een montuur welke in 1985 al uit de mode was en een authentiek oostblokmatje (business in the front, all party in the back). Arthyom had z’n laptop mee en wilde ons graag zijn foto’s over Russian life laten zien, wat wij erg tof van hem vonden. Wat bleek, Arthyom was een echte Siberian sexmachine/player/hustler/loverboy, want op elke foto had ie wel een andere ex in uitdagende poses staan. Nu ik het zo opschrijf is het echt een verhaal waar je bij had moeten zijn, maar ik laat het maar staan want ik heb het toch al ingetoetst, haha.

Wat heel erg apart in de trein was, was dat eigenlijk iedereen zijn/haar eigen tijdzone aanhield. Sommigen gingen al slapen terwijl wij pas aan ons 3e of 4e dutje toe waren.

Na aankomst in Irkutsk werden we door de Russische Michael Schumacher in recordtijd naar onze homestay in Listvyanka gebracht. Onze host, Valery, heette ons welkom en na een heerlijke warme douche zijn we naar het stadje gewandeld. Listvyanka ligt aan het Baikalmeer, het meer met de meeste m3 ter wereld, dezelfde opp. heeft als België en tot ruim 1.600m diep is. ’s Winters bevriest het meer geheel en kun je er allerlei activiteiten op doen. Helaas voor ons is het deze winter ongeveer 10 graden warmer geweest in Siberië dan normaal waardoor er nog geen ijs op het Baikalmeer lag. Nou ja, -10C overdag en -20C ’s avonds en ’s ochtends vroeg is toch nog steeds best wel koud. We konden wel tal van andere activiteiten doen, zoals het besturen van een hondenslee (very cool!!), het nemen van een Siberische sauna, Omul (de lokale vis welke alleen voorkomt in het Baikalmeer) eten, veel hiken en natuurlijk borrelen met onze nieuwe BFF’s Laura en Alex.

Na 2 nachten bij het Baikalmeer hadden we nog 1 nacht in Irkutsk waar we ook in een homestay zouden verblijven. De reeds bekende Russische Schumacher had ons binnen no time afgezet in Irkutsk, alwaar we aanbelden bij een appartement vlakbij het centrale Kirovplein. Daar deed een erg schattig dametje van 77 open en stelde zich voor als Tamara. Oh dat hebben wij weer dachten we, slapen bij een omaatje waar je niets aan hebt en al om 21:00 uur thuis moet zijn omdat ze dan naar bed gaat. Tamara bleek echter een topper te zijn, erg kwiek en scherp van geest. Ze zei dat ze een beetje Engels sprak, maar dat haar Duits beter was omdat ze voormalig professor Duits is geweest op de Universiteit van Irkutsk, dus het communiceren met deze dame ging prima. Ze legde ons van alles uit over de geschiedenis van Irkutsk, Siberië en over haar familie. Ze woonde in een appartementencomplex met alleen nog maar voormalige professoren van de lokale uni. Helaas waren er van de 20 voormalige bewoners nog maar 10 over. Dat waren alleen nog maar de 10 dames van de 10 echtparen die in het complex woonden. De echtgenoten waren reeds allemaal overleden. Om de een of andere reden overlijden mannen (helemaal tot 1989) een stuk sneller dan vrouwen in Rusland. We mochten zelfs zelf uitmaken hoe laat we thuiskwamen, maar ze ging zelf wel rond 00:00 uur naar bed ;-).

In Listvyanka hebben we Anatoly ontmoet, hij werkt voor een Australisch reisbureau hij wilde ons graag Irkutsk laten zien, dus de volgende 2 dagen zijn we met hem op pad geweest en hebben we door de stad gebanjerd.

’s Avonds om 22:00 lokale tijd vertrok onze trein naar Ulaanbaatar, weer een ritje van 36 uur per trein. Leuk feitje is overigens dat de vertrek- en aankomsttijden in de trein worden aangegeven in Moskoutijd, dus je moet goed opletten hoe laat je op het station aankomt. We zullen om 05:00 aankomen en moeten ons dus dik aankleden omdat het flink koud is. De Weather App gaf aan dat het ’s nachts in Ulaanbaatar -30 graden is, dus gaan we nu eindelijk de echte kou ervaren??

Gr,
Angelie en Roy

PS: Foto’s volgen later


Wist je dat:

- Russen enorm veel roken, vooral in Irkutsk. Heb er eentje gezien die 20 seconden pauze nam tussen z’n sigaretten, wat een viespeuk.
- We een Rus hebben gezien die bij -19 alleen slippers en sokken droeg, wat een mafkees.
- Russen eigenlijk best wel veel lachen, behalve in Moskou.
- Roy beter tegen wodka, rum en whisky kan dan Russen, Engelsen en Australiërs!!
- Slapen in de trein best lastig kan zijn als je net iets langer bent dan de bedjes.
- Je steeds beter Russisch gaat begrijpen naarmate je meer alcohol op hebt.
- We veel Shit-head hebben gespeeld gedurende de treinreis en dat Angelie voor de verandering geen ruzie heeft gemaakt met degene die de spelregels uitlegde.
- Er bij de stops ’s nachts op de stations altijd iemand keihard in een megafoon staat te tetteren en er enorme bouwlampen staan die precies tussen de gordijntjes schijnen. Precies in je ogen. Oh ja, er staat dan ook vaak een mannetje met een stalen staaf het ijs van de onderstellen af te meppen.
- Er veel Nederlanders waren in Listvyanka, we hebben er 4 gehoord van de 10 toeristen die we daar gezien hebben. Een erg reislustig volkje zijn we!
- De machinist van de trein richting Mongolië erg van toeteren houdt. Ook ’s nachts!
- We al ruim 8.000 km per trein hebben afgelegd.
- Russische muziekvideo’s allemaal een zeer extravagante zanger hebben die een erg slecht liedje zingt, maar toch interessant zijn i.v.m. de minimaal 10 halfnaakte bloedmooie dansende vrouwen.
- De Russen onze foto’s van Amsterdam allemaal erg mooi vinden, behalve die van de Canalpride natuurlijk.
- Het 27 graden is in de trein, waardoor iedereen in de trein op slippers en korte broeken rondloopt.
- De politie in Rusland gewoon mobiel aan het bellen is terwijl ze aan het rijden zijn. (Mag ook niet in Rusland)